"گل آقا"
۱۳۸۸ شنبه ۲۸ آذر
مصطفی رحماندوست
نقدهایی که بوی بی‌معرفتی می دهد
من، كمي تا قسمتي به مرحوم عباس يميني شريف بدهكارم. زيرا اگر امروز مي‌توانم با افتخار بگويم كه تمام عمرم را وقف ادبيات كودكان ايران كرده‌ام، و اگر به عنوان شاعر كودكان شناخته مي‌شوم، همه‌اش مديون مقدماتي است كه آن يار مهربان براي كودكان ايران فراهم آورد. تا زماني كه يميني شريف قلم به دست گرفت و يك ريز براي بچه‌ها شعر گفت، هيچ كس خودش را «شاعر كودكان» معرفي نمي‌كرد. چون چنين عنواني در جامعه جا نيفتاده بود و تا حدي هم خنده‌دار به نظر مي‌رسيد. او جاده حركت در مسير وبه مقصد شعر كودك را باز كرد. حالا بعضي‌ها با دانش و تجربه و مهارت امروز كه پيشينه‌اش همان يميني شريف است، مي‌نشينند و آثار او را نقد مي‌كنند. به اين نتيجه مي‌رسند كه سروده‌هاي او آموزشي بوده، تخيل برانگيز نبوده، نقص در وزن و... داشته و يا اين كه به كودكان از بالا نگاه مي‌كرده است. به نظر من، اين گونه نقدها، بوي بي‌معرفتي مي‌دهد. يميني شريف زماني شروع كرد كه بايد خودش با آزمون و خطا پيش مي‌رفت. يميني شريف ديگري پيش از خودش نبود كه اگر شعر كودكانه را آموزشي و نصيحتي و... سروده، مايه عبرت گيرد و از اين نوع سروده‌ها به بازار كتاب كودكان نفرستد. امروزه، حتي آن كساني كه زيباترين شعرهاي كودكانه را مي‌سرايند، از نوعي ديگر وامدار محبت و تلاش يميني شريف و شاعران ديگري هستند كه پيش از او، هر چند كم و كم مزه، براي بچه‌ها شعر سروده‌اند. من يك بدهكاري ديگر هم به يميني شريف دارم: يكي از بهترين و بر سر زبان افتاده‌ترين شعرهاي او، شعري است كه با مطلع «من يار مهربانم» پيرامون اهميت كتاب سروده است. نمي‌دانم چرا بسياري از مردم ايران تصميم گرفته‌اند اين شعر را به نام من ثبت كنند. خيلي جاها رفته‌ام و تابلوها و پرده نوشت‌هاي بسياري ديده‌ام كه مرا به نوعي صاحب شعر «يار مهربان» قلمداد كرده‌اند حتي در ادارات آموزش و پرورش و... ديده‌ام كه چنين اتفاقي افتاده است. اگر خودش زنده بود مي‌رفت و شكايت مي‌كرد. البته نه از من، از آنهايي كه مرتكب اين اشتباه شده و مي‌شوند. اما حيف كه در ميان ما نيست. تا لااقل از او تشكري بكنم كه بخشي از پاداش معنوي شعر يار مهربانش به من رسيده است. در هر صورت بي‌تريد او «يار مهربان» بچه‌ها بود. بزرگترين دليلش هم اين است